Civilización Exipcia
No medio do deserto xurdiu unha das civilizacións máis espléndidas da historia. Logrou sobrevivir durante 30 séculos que deron como froito a súa escritura, calendario, o medicamento e marabillosas obras arquitectónicas que hoxe continúan desafiando o inexorable rigor do tempo. E tamén belísimos testemuños artísticos, as momias, os reis-deuses, entre outras.
Os exipcios foron un pobo que non só floreceron intelectualmente, senón que tamén se adiantaron a moitas cousas que coñecemos hoxe en día como a arte, coñecementos achega do cultivo, crenzas astronómicas, etc. Lograron facer da súa cultura un imperio case impenetrable, claro que isto non foi da noite para a mañá, senón que foi, como dixemos durante moitos anos, quizais séculos, recompilando e adoptando aspectos, datos e cousas doutras culturas.
Chámase civilización exipcia á cultura desenvolvida no actual país de Exipto entre os anos 3050 a.C. (primeiro ano de goberno de Nemes) e 31 a.C. (ano da conquista romana). A historia do antigo Exipto adoita dividirse en tres etapas en relación coas distintas dinastías faraónicas, separadas por períodos de anarquía: Imperio antigo (2700 – 2250 a.C.), Imperio medio (2050 – 1800 a.C.) e Imperio novo (1550 – 1070 a.C.). Moito antes da configuración do imperio, cara ao 8000 a.C., comezou a secarse paulatinamente o terreo hoxe coñecido como o deserto de Sahara, motivo polo cal os colleiteiros da zona achegáronse á conca do Nilo, tal como indican evidencias arqueolóxicas da mesma época. Durante ese milenio o avance na organización agrícola deu orixe ao asentamento permanente de distintos pobos.
Vestimenta
Tanto a materia prima como a confección de pezas eran consecuencia directa do clima: cálido e seco, e da forma de vida, ao aire libre. Usábanse roupas exclusivamente de liño pola crenza de que era máis puro, e cultivábase para fins téxtiles en exclusiva. A cor preferida era o branco, aínda que podía levar algúns debuxos nos bordos.
Os homes levaban a principal peza masculina o shenti. Era unha faldrilla que se enrolaba nas cadeiras, suxeitándose cun lazo ou cinto que remataba nun nó.
As mulleres levaban a saia longa e coa cintura moi alta, como un vestido longo e cinguido, dunha peza, suxeito con dous tirantes, que ás veces eran anchos e cubríanlles os seos. Tamén levaban unha especie de capa curta cubrindo os ombreiros.
A nobreza vestía de modo semellante que o resto do pobo. Encima do schenti levaban unha especie de saia curta bordada e formando finas drobeces.
Para cubrir a cabeza ambos os sexos usaban unha perruca postiza, e os homes un tocado particular, o nemes, que se formaba cun lenzo cadrado, feito cunha tea a raias cuxos cores máis comúns eran o azul e o amarelo, axustado á fronte e con caídas aos lados.
Na vida cotiá o home común ía descalzo, para ocasións usaba sandalias de xuncos ou fibras vexetais. O calzado dos reis e magnates eran sandalias de coiro trenzado con todo tipo de adornos, rematadas nunha punta encorvada cara arriba. A clase sacerdotal usábaas de Papiro.
Maquillábanse os ollos, empoaban as súas fazulas e pintábanse os beizos de cor carmesí. Era moi común o uso de cosméticos para protexer a pel e perfumes. Gustábanlles as xoias grandes e pesadas como brazaletes e o famoso colar feito de discos, a modo de gorgueira.
Entre os obxectos que se empregaban para combater a calor figuraban abanicos de follas ou plumas e parasois de mando moi longo.
Outras civilizacións
